Twee jaar autoloos... En heel eerlijk: ik mis hem maar zelden

Toen ik mijn leaseauto inleverde bij mijn laatste werkgever, dacht ik nog: “Oei, wordt dit niet ingewikkeld?” Maar heel eerlijk? Het werd vooral ontspannen…

Ik kan er niks aan doen maar ik hou gewoon niet van autorijden. File, gejakker, opgefokte medeweggebruikers. Om daarna na een anderhalf uur stress met klamme handjes een team te coachen of een training te geven over “rustig communiceren onder druk.” Dat voelde toch wat ongemakkelijk.

Sindsdien reis ik met het OV. Door het hele land, naar klanten. Met een boek, een podcast of gewoon een beetje staren uit het raam. En ja, de trein en de bus rijden vaker op tijd dan mensen denken (misschien niet zo sexy om te zeggen, maar toch waar).

En weet je wat ik óók leuk vind aan het OV? Iedereen zit dan wel met oordoppen in, maar een glimlach… die komt er gewoon tussendoor hoor. Soms ontstaat er dan zomaar een luchtig gesprekje over het weer, het bezoekje dat iemand brengt aan zijn oma of de magie van het leven. Kleine ontmoetingen, grote impact: ook dát is reizen met het OV.

Vandaag weer op weg naar een team in Dordrecht. Even d post afschrijven en dan stap ik over op mijn trouwe bondgenoot: de OV-fiets. Want wie heeft er nog een leaseauto nodig als je een stalen ros met terugtraprem tot je beschikking hebt? 🤪

Maar het mooiste is misschien wel dit: ik arriveer weer helemaal opgeladen bij mijn klant . Want als coach kun je dan pas echt scherp kijken, luisteren, en afstemmen op een team.

Dus nee, ik mis die auto niet. Ik heb namelijk liever de vaart in mijn hoofd dan vaart op de snelweg!